Zaufanie do innych: Granica między otwartością a naiwnością

To jedna z najważniejszych cech osobowości, które wykształcają się w procesie wychowania i doświadczeń życiowych.

Zaufanie do innych wraz z naszymi cechami wrodzonymi decyduje o naszych relacjach z otoczeniem i miejscu w grupie. Wzmacnia lub ogranicza niektóre z elementów cech wrodzonych. Dla naturalnie nieśmiałego melancholika czy przesadnie nieraz ostrożnego flegmatyka stanowi klucz do otwarcia się na innych. Natomiast „muszący wszystko zrobić sami” cholerycy otrzymują zastrzyk luzu i gen współpracy. Wyniesione z domu zaufanie do innych pomaga im wznieść się ponad egoistyczne poczucie, że są najlepsi i egocentryczne przekonanie, że tylko oni to potrafią.

Oczywiście zaufanie do innych, w tej krańcowej formie, naiwności, jest cechą wrodzoną części dzieci. Jednak w trakcie dorastania oraz, często bolesnych, doświadczeń rówieśniczych (szkoła, boisko, wakacyjne obozy, podwórko), zaufanie to może ulec załamaniu. Pojawia się też wynikający z kompleksów wstyd – że jestem brzydszy, głupszy, mniej fajny.

Wychowawca-nauczyciel i, zwłaszcza wychowawca-rodzic, musi pokazać dziecku, że jego obawy są bezpodstawne, a środowiskowe nieporozumienia wynikają z cech osób atakujących. Zagrożenie utraty zaufania do innych należy jak najszybciej, najlepiej natychmiast, rozbroić. Może się bowiem ono utrwalić i zmienić w męczące, utrudniające życie traumy w dorosłym życiu dziecka.

Zaufanie do innych i stawianie granic

Zaufanie do innych w dzisiejszym multikulturowym świecie, to także zaufanie do osób o innym kolorze skóry i stylu ubierania się. Przekonanie dziecka, że owa inność nie jest groźna, że dzięki niej świat jest kolorowy, „fajniejszy”.

Oczywiście zaufanie do innych powinno mieć swoje, jasno wytyczone, granice. Dziecko musi wiedzieć, że z obcym nie wolno wsiadać do samochodu ani wchodzić do jego domu. Nawet, jeżeli obiecuje, że kupi/pokaże super zabawkę czy jakieś egzotyczne zwierzątko. Dziecko musi wiedzieć, że jeżeli pojawi się taki obcy, trzeba prosić o pomoc, a najlepiej zaufać takim groźnym panom w ciemnoniebieskich albo czarnych mundurach.

Zaufanie do innych ostatecznie spaja konstrukcję psychiczną człowieka. Cementuje cechy i zachowania niezbędne do jego przyszłego funkcjonowania w grupie – w związkach i pracy.Dlatego pracując nad nim wychowawcy – rodzice oraz nauczyciele – nie powinni zapominać, o jednoczesnej pracy nad ego dziecka. Umiejętność godzenia często sprzecznych sygnałów i nacisków ze strony instynktów, sumienia oraz środowiska jest koniecznością równą podstawowym procesom zachodzącym w organizmie. Buduje osobowość. Wraz z zaufaniem do innych, zrozumieniem innych ego, tworzy pełnię dojrzałego, satysfakcjonującego człowieczeństwa.

Magda Nawrożniak

Polecane przez nas

Żądza pieniądza

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Share

Share

Share

Share

Share